Objawy towarzyszące chorobom narządu łzowego przejawiają się zwykle w jego nieprawidłowym działaniu, a mianowicie w nadmiernym łzawieniu lub upośledzeniu wydzielania łez. Najczęstszym objawem chorób spojówki, tęczówki i ciała rzęskowego jest nadmierne wydzielanie łez. Objaw ten może także być symptomem reakcji obronnej oka po jego urazach, na skutek działania kurzu, pyłów, dymu tytoniowego, silnego światła, a nawet zimna. U niektórych osób bardzo łatwo dochodzi do nadprodukcji łez przez gruczoł łzowy.
Nadmierne łzawienie może także być spowodowane utrudnionym odpływem łez przez drogi łzowe oraz w przypadku podwijania się lub odwijania powiek. Leczenie tej dolegliwości polega na usunięciu jego przyczyny. Czasami wystarczającym zabiegiem jest używanie okularów ochronnych lub przeciwsłonecznych. W trudniejszych przypadkach konieczna jest interwencja okulisty. Upośledzenie wydzielania łez jest przyczyną wysychania spojówek i rogówki, które są tym samym pozbawione naturalnej ochrony przez łzy. Dolegliwość ta jest dość przykra, a ostatnio dość "modna", jako, że jest jednym z głównych przeciwwskazań do noszenia soczewek kontaktowych. Stan taki nazywany jest zwykle "suchym zapaleniem" lub "zespołem suchego oka". Zespół suchego oka objawia się zwykle uczuciem suchości spojówek, śluzówki nosa i gardła, odczuwaniem przez chorych świądu i pieczenia, a nawet kłucia w przypadku wysychania rogówki.
Choroba występuje czasem u kobiet w średnim lub starszym wieku cierpiących na przewlekły reumatyzm. Innymi przyczynami choroby mogą być też: źle leczone choroby spojówek, nadużywanie leków okulistycznych, porażenie nerwu twarzowego lub trójdzielnego, niedobór witaminy A. Leczenie musi być prowadzone przez okulistę i polega na zwalczaniu przyczyn choroby i stosowaniu kropli zastępujących naturalne łzy, tzw. sztucznych łez.
1. Ostre zapalenie gruczołu łzowego
Przyczyną może być zakażenie miejscowe lub ogólne. Podstawowym objawem jest silny ból powieki w okolicy górno-bocznej, często połączony z obrzękiem, w wyniku którego dojść może do całkowitego zniesienia szpary powiekowej. Dość charakterystyczne jest także powiększenie i bolesność węzłów przyuszniczych. Schorzenie to może przejść w postać przewlekłą, dlatego konieczna jest interwencja okulisty. Leczenie polega na miejscowym lub ogólnym zastosowaniu antybiotyków.
2. Choroby dróg łzowych
Postać wrodzona wad dróg łzowych należy raczej do rzadkości. Zdarzają się przypadki wrodzonego braku dróg łzowych i nieprawidłowości w budowie anatomicznej kanalików łzowych, woreczka łzowego lub przewodu nosowo-łzowego. Wszystkie one są ściśle związane z zaburzeniami drożności dróg łzowych. Częściej zdarzają się przypadki zapalenia dróg łzowych. Choroba ta może być zlokalizowana wewnątrz kanalika łzowego lub dotyczyć także woreczka łzowego. Ropne zapalenie kanalika może być spowodowane przez paciorkowce, dwoinki zapalenia płuc, pałeczkę ropy błękitnej lub grzyby chorobotwórcze. Zwykle dotyczy kanalika górnego i objawia się obrzękiem, bolesnością i zaczerwienieniem skóry w jego okolicy. Interwencja okulistyczna polega na płukaniu dróg łzowych antybiotykami.
3. Zapalenie woreczka łzowego
Może przebiegać w sposób ostry lub przewlekły. Przebieg ostry objawia się silnym zaczerwienieniem, obrzękiem i bolesnością skóry w okolicy woreczka łzowego. Spojówki są przekrwione, a w woreczku łzowym gromadzi się wydzielina ropna. Gdy wydzielina obejmie cały woreczek łzowy, na bocznej ścianie nosa powstaje duży naciek zapalny. Treść ropna z woreczka łzowego może niekiedy wydostać się na zewnątrz poprzez wytworzoną przez siebie przetokę skórną. Wówczas objawy zapalne powoli cofają się, a ostry stan przechodzi w przewlekły stan ropiejący. Stan ostry leczy się stosując kurację antybiotykową oraz kompresy rozgrzewające.
Stan przewlekły polega na zbliznowaceniu dróg łzowych i ciągłym łzawieniu. W początkowej jego fazie można udrożnić drogi łzowe specjalną sondą, zapobiegając dalszym komplikacjom. Ważne jest też leczenie stanów zapalnych spojówek. Czasem w przypadku bliznowaceń dróg łzowych występuje konieczność usunięcia woreczka łzowego, lub chirurgiczne stworzenie połączenia między woreczkiem łzowym a jama nosową.
Zapalenie woreczka łzowego może pojawić się także u noworodków. Przybiera zwykle postać podobną jak u dorosłych. Może być spowodowane niedrożnością przewodu łzowego w wyniku zablokowaniu go przez złuszczony nabłonek lub wrodzoną błonę, która uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie dróg łzowych. Często mówi się w takich przypadkach o opóźnieniu rozwoju dróg łzowych i zastoju łez, które ulegają zakażeniu bakteryjnemu. Leczenie polega na płukaniu dróg łzowych antybiotykiem, a w przypadku braku poprawy - na sondowaniu. Przeważnie po jednokrotnym wykonaniu takiego zabiegu wszelkie objawy choroby ustępują.